Jóhannes Geir Gíslason.

Jóhannes Geir Gíslason (Jói í Skáleyjum) skrifar

Í Kastljósi RÚV þann 5. mars var kynning á því hvernig ýmiskonar óprúttni er beitt við sölu varnings til heilsubóta, án vísindalegrar þekkingar að bakgrunni. Þetta er vissulega ekki að ástæðulausu gert og kynnirinn kom vel fyrir. Vafalaust vel metinn í heilbrigðisgeiranum. Hann hafði í höndum ýmsar tegundir vöru sem hann varaði við og talaði um. Meðal annars hafði hann í hendi dós með Fótagaldri Villimeyjar og sýndi án umtals beint. Þetta er tilefni þess að ég sting niður penna.

Fyrir allmörgum árum fór ég fyrst, og við stöðuga aukningu, að finna til kláða á tám. Sýndi þær lækni. Hann dæmdi fótasveppi og gaf ráð. Sagt er að fótasveppir kunni að vera hreinlætisafurð nútímans og berist gjarna um almenningsböð.

Ráð læknisins við fótasveppum mínum var smyrslið Canesten. Það reyndist í fyrstu vel, kláðinn snarminnkaði strax, en hann kom alltaf aftur, og við stöðuga notkun smyrslisins fór að myndast hrúður og fleiður milli tánna. Ekki var það nú gott.

Við þær aðstæður rak á fjörur mínar smyrsli Villimeyjar, sem unnin eru úr gróðri umhverfisins við þekkingu og reynslu genginna kynslóða. Ég prófaði Fótagaldur á tærnar. Áhrifin létu ekki á sér standa. Kláðinn brjálaðist og ég með, en stundu síðar var kláðinn horfinn og ég spakur.

Að fenginni reynslu hefi ég síðan notað Fótagaldur í tíma og ótíma, alltaf til bóta. Mjúk húð, laus við sprungur og sár. En stundum sýna upphaflegu áhrifin sig eftir að lengi hefur verið svikist um.