Höfundur:

Játvarður Jökull Júlíusson á Miðjanesi í Reykhólasveit

 

Á Reykhólum höfnin er herleg,

þar hafskipa fjölsótt er þing.

Hver fleytan er blátt áfram ferleg

og fjörugt er lífið í kring.

 

Ég skal þeirra geta að góðu

og geta um hvert fyrir sig

með nafni, en númerin vantar,

og nú ber að hlusta á mig.

 

Ein er hér oddvita fleyta,

sem alla tíð hinum af bar,

já, hver má ei kraftana þreyta

og hver er ei háseti þar?

 

Ríkisskip Reykhóla flýtur

svo rakleitt um voga og sund,

í kappróðrum þokkafullt þýtur

og þekkir ei vélanna pund.

 

Einmana áður hún kúrði

úti við Heyárvogsnaust,

skektan er sótti í sollinn,

í sollinn, og plássið var laust.

 

Það var hér áður á árum,

ekki til forngripasafn,

þá flaut hún á blikandi bárum,

Björg var hið góðkunna nafn.

 

Ægi má alls ekki gleyma,

hann ölduna margsinnis hjó.

En nú á hann hægan sess heima

á Hóteli Reykhólasjó.

 

Ég dreg ekki drauminn á langinn,

svo dýrðlegt er vélanna stand.

Hann Þröstur er þægur í ganginn,

en þó er hann bestur við land.

 

Á Selbekk þeir sátunum hlóðu.

Já, Selbekk er hreint engin skel.

Á Selbekk má sigla í góðu.

Og Selbekk er líka með vél.

 

Og heiðursgestinn í hópnum

ég Hofsvallagnoðina tel.

Af prýði í púkkið og kramið

hún passar með ryðgaða vél.

 

Miðhúsabóndinn er boðinn

og búinn að fylla hvert naust.

Þar er nökkvi sem Geiradalsgoðinn

gaf honum falan í haust.

 

Þó æði fram hásumarshroði

og hamist um fárviðrið hvasst,

þá skeður ei skaði né voði,

því skektuna bindur hann fast.

 

En töglin og hagldirnar hnellin

hann hefur á mótornum þó.

Ef vélin er baldin og brellin

þá baðar hann hana upp úr sjó.

 

- Að líkindum hefur Játvarður Jökull ort braginn til flutnings á þorrablóti í læknishúsinu á Reykhólum.

 

► Kannski glórulaus ofdirfska - ítarlegt viðtal í Morgunblaðinu 1985