« 1 af 2 »

Ferðafólk hefur áhrif á náttúruna og manngert umhverfi. Aðeins með því að koma og njóta á svipaðan hátt og við sjálf. Verst (og best) að allir ferðamenn þurfa líka að borða, hægja sér og spræna stöku sinnum. Margir haga sér eins og þeir séu aleinir í heiminum, og hneyksla okkur. Setjum okkur í þeirra spor.

Margir koma frá milljónaþjóðum hingað í fámennið og fá þessa tilfinningu að vera þeir fyrstu til að sjá landið og vera aleinir í heiminum. – Hér eru ekki götusóparar og lögreglumenn á hverju horni, það eru ekki sjálflýsandi vegamerkingar og margra akreina hraðbrautir um allt land, – í okkar landshluta eru lítil ummerki um byggð og þess vegna gæti allt verið villt hér í vestrinu. Við erum vön þessu, vitum að landið er nýtt til beitar, berjatínslu og skíðaferða. Við þekkjum óskráðar reglur um hvað girðingar þýða og hvar má búast við salerni og gildi þess að leggja af stað með fullan bensíntank. Við þekkjum aðstæður betur en erlent ferðafólk.

Mig grunar að Íslendingar hafi alist upp við einstök forréttindi fámennis og víðerna. Við höfum ekki þurft að hafa mikið fyrir því að vera visthæf, svona fá í svo stóru landi. Áhrif okkar dreifast svo vel. Allt misferli sést hins vegar vel. Sár í sverði eftir göngufólk, utanvegaakstur og bílhræ er ekki hægt að fela í skógum. Og svona ummerki eru ákaflega lengi að hverfa.

Þegar nokkrar milljónir ferðamanna mæta (1,7 milljón ferðamanna er fimm sinnum fleira fólk en öll þjóðin, en að vísu aðeins 4600 manns á dag ef þeir dreifðust jafnt yfir árið), þá fer að bera meira á þeim áhrifum sem fylgja ferðalögum. Bæði góðu áhrifunum (fleiri koma í verslun og aðra þjónustu) og þeim slæmu (tjöld á ólíklegustu stöðum, skeinipappír á ólíklegustu stöðum og myndastopp á ólíklegustu stöðum).

Í Króksfjarðarnesi geta ferðamenn fengið upplýsingar á blaði um það hvar má tjalda. Þessar upplýsingar eru hér á vef Umhverfisstofnunar.

Kannski væri gott að við þekktum öll reglur um tjöld og færum eftir þeim. Góð fyrirmynd er eitt af bestu stjórntækjum sem völ er á.

Svo er hitt, hvernig og hvar við leiðbeinum þeim sem ekki þekkja okkar óskrifuðu reglur. Á að leggja í mikinn kostnað við að koma upp vatnssalernum? Eða á að láta kamra nægja – eins og gert er í þjóðgörðum Kanada? Þá verða engar frostskemmdir og dælubíll kemur til að tæma þrær reglulega. Spurningin er alltaf hver á að borga.

Það að gera ekki neitt er hins vegar einnig kostnaðarsamt og við sitjum öll uppi með að borga á einhvern hátt: Leiðindi, óþrifnað, minni unaðsstundir handa okkur í skógarreitnum og þess vegna lengri leit og akstur að einveru og ósnortnum blettum í náttúrunni. Svona unaðsblettum sem við höfum alist upp við. Þessi atriði er hægt að meta í krónum og aurum.

Og hananú – þarna hafið þið fyrstu lexíu í umhverfishagfræði!