Freyja og Alma ásamt hópi gesta og viðmælenda í Reykhólaskóla.

Freyja Haraldsdóttir og Alma Guðmundsdóttir komu í heimsókn á Reykhóla í fyrradag. Í tveimur lotum lásu þær upp úr bókinni sinni: Postulín - saga Freyju Haraldsdóttur. Fyrst fyrir krakkana í Reykhólaskóla, sem komu nánast allir, og síðan fyrir aðra. „Það mætti skemmtilegur hópur og skapaðist virkilega létt og góð stemning, mikið var um umræður og góðar spurningar. Við þökkum kærlega fyrir hlýjar og góðar móttökur!", segja þær á bloggsíðu sinni.

„Ég er í raun enn að melta þær upplýsingar og þau skilaboð sem þær stöllur skildu eftir hjá okkur til að hugsa um eftir upplestur úr bókinni og umræðurnar", segir Eygló Kristjánsdóttir á Reykhólum. „Að 22ja ára stúlka hafi svona miklu að miðla til annarra um lífið og tilveruna finnst mér alveg aðdáunarvert. Síðan var svo margt sem hún kom inn á sem vakti mig til umhugsunar um hver staða mín og minna nánustu er. Ekki væri ég tilbúin til að hafa aðstoðarmann með mér allan daginn. Þessar stúlkur og þeirra vinasamband er greinilega einstakt. Lífsgleðin og umhyggjan sem skín af þeim er eitthvað sem við hin getum alveg tekið til fyrirmyndar", segir Eygló.

Undirritaður leyfir sér að taka undir orð Eyglóar. Líf Freyju vekur mann til umhugsunar um þau vandamál sem brenna á okkur sem erum ófötluð - okkur sem höfum sífelldar áhyggjur af hlutum sem virðast einfaldlega hlægilegir í samanburðinum. Ef til vill kom einhverjum á óvart sem hlustuðu á þær Freyju og Ölmu og ræddu við þær, hversu grunnt er á gamanseminni og lífsgleðinni hjá þessari ungu konu sem býr við aðstæður nánast óskiljanlegar flestu fólki. Hvað erum við eiginlega að væla?