Síðbúin fjallkona ...
Nei, fjallkonan var alls ekki síðbúin á þjóðhátíðina í Reykhólahreppi, heldur þessar myndir og frásögn hér á vefinn. Hátíðin var í Bjarkalundi eins og endranær en skipulag hennar var í höndum Lionsfólks. Fjallkonan að þessu sinni var Aðalbjörg Egilsdóttir, fimmtán ára stúlka á Mávavatni, sem flutti ávarp og síðan ljóð við hæfi.
Búningur Aðalbjargar var glæsilegur og líka við hæfi á þessari hátíðarstund. Hún klæddist peysufötum frá afasystur sinni, Kristínu Ingibjörgu Tómasdóttur (Dídí), en var með slifsi, svuntu og svuntupör frá Ólínu heitinni á Kinnarstöðum, sem Steinunn Magnúsdóttir á Kinnarstöðum ömmusystir hennar lánaði henni.
Í ávarpi sínu bauð Aðalbjörg þjóðhátíðargesti velkomna í Bjarkalund á þessum hlýja og bjarta sumardegi. Síðan minntist hún ársins 1944, þegar 17. júní var valinn stofndagur lýðveldisins á fæðingardegi Jóns forseta. Sá dagur varð sameiningartákn íslensku þjóðarinnar og fangaði þann anda bjartsýni sem knúði áfram sjálfstæðisbaráttu þjóðarinnar. Síðan flutti hún ljóðið Ísland eftir skáldið Jón Thoroddsen frá Reykhólum.
Ísland
Ó, fögur er vor fósturjörð,
um fríða sumardaga,
er laufin grænu litka börð
og leikur hjörð í haga
en dalur lyftir blárri brún
mót blíðum sólar loga
og glitrar flötur glóir tún
og gyllir sunna voga.
Og vegleg jörð vor áa er
með ísi þakta tinda,
um heiðrík kvöld að höfði sér
nær hnýtir gullna linda,
og logagneistum stjörnur strá
um strindi, hulið svellum,
en hoppa álfar hjarni á
svo heyrist dun í fellum.
Þú fósturjörðin fríð og kær
sem feðra hlúir beinum
og lífið ungu frjóvi fær
hjá fornum bautasteinum,
ó, blessuð vertu fagra fold
og fjöldinn þinna barna,
á meðan gróa grös í mold
og glóir nokkur stjarna!