Lilja Rafney Magnúsdóttir, oddviti VG í NV-kjördæmi.

Það eiga margir rætur sínar að rekja til sjávarþorpanna vítt og breitt um landið, þorpanna sem kúra undir fjallshlíðum eða eru við víkur og voga. Þau hafa orðið til og byggst upp vegna hagstæðrar legu sinnar við sjó og góðs aðgengis að gjöfulum fiskimiðum. Í framhaldinu hefur byggst upp góð hafnaraðstaða til að sinna sjávarútveginum ásamt vöru- og þjónustuviðskiptum. Þessi sjávarþorp eiga sér mikla sögu og þar hefur lífið ekki bara verið saltfiskur, þar hafa menning og nýsköpun blómstrað og margir andans menn vaxið úr grasi, lifað og starfað, m.a. rithöfundar, tónlistarmenn, leikarar, frumkvöðlar, vísindamenn, læknar og skólafólk, og stjórnmálamenn hafa talið sér það til tekna að hafa vaxið úr grasi og þroskast í sjávarþorpi.

Lilja Rafney Magnúsdóttir.

Árið 2014 var gjöfult ár fyrir Ísland frá náttúrunnar hendi, bæði til sjávar og sveita, og einnig streymdu ferðamenn til landsins sem aldrei fyrr. Ef við sætum ekki uppi með þessa „guðsvoluðu ríkisstjórn“ værum við sem þjóð í góðum málum og værum að komast út úr kreppunni, byggja upp innviði samfélagsins og auka jöfnuð í landinu. Við værum að læra af biturri reynslu af því sem orsakaði Hrunið og snúa af leið græðgi, misskiptingar og einkavæðingar sameiginlegra auðlinda. En við erum þess í stað leidd aftur til slátrunar á altari Mammons, komin í sömu hringekjuna og við krössuðum í þegar Hrunið varð og vitum ekki hvar þessi ósköp enda. Nú þurfum við sem þjóð í upphafi nýs árs að hrista af okkur slenið og láta ekki teyma okkur á asnaeyrum út í fenið á ný.

Lilja Rafney Magnúsdóttir, oddviti Vinstri grænna í NV-kjördæmi.

Stundum trúir maður ekki einhverju fyrr en maður tekur á því. Það átti við um mig, sem er 1. varaformaður atvinnuveganefndar, en nefndin hefur verið með til umfjöllunar þingsályktunartillögu um vernd og nýtingu landsvæða, tillögu verkefnastjórnar 3. áfanga rammaáætlunar um að færa Hvammsvirkjun úr biðflokki í nýtingarflokk. Um þá tillögu ríkir langt í frá sátt, en hún hefur þó farið í gegnum þá faglegu ferla sem lög um rammaáætlun kveða á um og er nú í umsagnarferli og í meðferð atvinnuveganefndar.

Lilja Rafney Magnúsdóttir.

Verandi nýkomin úr kjördæmaviku er þetta það sem kemur upp í hugann eftir fundi með sveitarstjórnarmönnum og heimamönnum í Norðvesturkjördæmi. Kjördæmið er að mörgu leyti ólíkt innbyrðis hvað atvinnu og samgöngur snertir en skilaboð og áherslur til okkar þingmanna voru gegnumgangandi þessi: „Leyfið því að standa og þróast áfram sem vel hefur tekist til og byggið áfram á þeim grunni þótt fyrri ríkisstjórn hafi komið því á legg, og takið á með okkur íbúunum í uppbyggingu innviða samfélagsins.“

Lilja Rafney Magnúsdóttir.

Allt virðist ætla að verða þessari ríkisstjórn að ógæfu. Það er eins og að hún sé ekkert í tengslum við almenning í landinu. Ákvarðanatökur hennar lýsa skilningsleysi og skeytingarleysi um kjör þess hluta þjóðarinnar sem þarf að hafa sig allan við til að ná endum saman. Auðveldara reynist henni að sýna samstöðu með þeim efnameiri og stórútgerðarfyrirtækjum landsins, sem vafin eru í bómull og hlíft við samfélagslegri ábyrgð með því að greiða ekki sjálfsagða skatta og auðlindarrentu. Samráð virðist ekki vera til í hennar orðabók, hvorki við stjórnarandstöðu, sveitarfélög né aðila vinnumarkaðarins.

Dýrfirðingarnir Hallgrímur Sveinsson og Bjarni G. Einarsson.

Bjarni G. Einarsson og Hallgrímur Sveinsson skrifa:

Flestir landsmenn munu nú kannast við hugmyndir um lagningu Vestfjarðavegar um Teigsskóg í Þorskafirði. Framtíðarlega Vestfjarðavegar um Gufudalssveit er í algerri óvissu eftir að svokölluð Skipulagsstofnun gerði Vegagerðinni ljóst að hún myndi ekki fallast á að vegur um Teigsskóg færi í nýtt umhverfismat með breyttri veglínu.

Ólína Kristín Jónsdóttir, formaður Barðstrendingafélagsins í Reykjavík.

Rétt er að byrja á upphafinu, en það var fyrir sléttum 70 árum, að kvöldi 15. mars 1944, sem stofnfundur Barðstrendingafélagsins var haldinn í Alþýðuhúsinu við Hverfisgötu. Deilur innan Breiðfirðingafélagsins munu hafa átt verulegan þátt í að félagið var stofnað á þessum tíma. Ekki voru allir á eitt sáttir um áform Breiðfirðinga að fara í framkvæmdir í Reykjavík, til dæmis að kaupa og reka félagsheimili og veitingahús. Var það tilgangur átthagafélags? Hópur fólks sagði því skilið við Breiðfirðingafélagið og fór að skoða stofnun átthagafélags sem næði yfir báðar Barðastrandarsýslurnar. Það varð til þess að stofnfundur „brottfluttra úr Barðastrandarsýslu“ var haldinn.

Kristinn H. Gunnarsson.

Það er komið að því að Íslendingar eiga sína hagsmuni undir því að ná samningum um makrílstofninn. Evrópusambandið og Norðmenn hafa ekki verið auðveldir í samningaviðræðum til þessa og engin ástæða til þess að semja við þá. En þeir kostir sem í boði voru að þessu sinni virðast hafa verið álitlegir. Tækifærið var látið renna landsmönnum úr greipum og stærilæti íslensku sendinefndarinnar stuðlaði að því að Færeyingar sömdu við ESB og Norðmenn og náðu ágætum samningi. Staða Íslendinga hefur heldur veikst, en í boði er að ganga inn í gerðan samning á kjörum sem aðrir hafa ákveðið.

Bergsveinn Reynisson.

Það hefur legið fyrir í 25 ár, eða alveg frá því að tankarnir í Króksfjarðarnesi voru settir niður, að þeir fengju ekki að vera til eilífðar. Reyndar var þeirra tími liðinn á síðasta ári og því er enn sérstakara að þeir þurfi að fara akkúrat núna í dag. Að vísu athugaði N1 ekkert hjá viðkomandi yfirvöldum hvort þeir mættu vera í notkun fram á haustið, það var ekki einu sinni vilji til að skoða það.

Grænlenskir skákkrakkar með íslenska fánann. Myndin fengin af Facebooksíðu skákfrömuðarins Hrafns Jökulssonar.

Við förum þess eindregið á leit við fjölmiðla og fréttamenn á Íslandi, að þeir birti oftar fréttir og frásagnir frá næstu nágrönnum okkar, Færeyjum og Grænlandi. Þetta eru frændur okkar og bestu vinir. Það er ekki vansalaust að við skulum ekki vita meira um þeirra hag en raun ber vitni. Hvað eru þeir að bardúsa svona dags daglega og hvernig er mannlífið hjá þeim?